Binnendoor via Eelde en dan bij Hoogkerk de A7 naar Joure. Maar dan,  de eerste spoorweg is dicht rustig wachten want meestal komen er twee treinen. Daarna is natuurlijk de brug over het Winschoterdiep ook open. Wachten duurt lang omdat de brug tergend langzaam open en dicht gaat. Na een paar kilometer doorsteken naar Haren dus eerst weer het Winschoterdiep over en natuurlijk staat deze brug ook open. Hij werkt sneller dus het wachten is te doen. Daarna hetzelfde spoor over zodra de spoorbomen open gaan verder rijden. Inmiddels al 20 minuten wachttijd kwijt voor een stukje van een paar kilometer.

Uiteindelijk tegen 7 uur op de afgesproken parkeerplaats van Mc Donald in de auto van Bulthuis gestapt.

Dit keer rijden we met een mooie rode Volvo Duet uit 1965 op gas, dat is goedkoper dan onze benzine auto’s en dus beter voor onze AOW  toelagen.

De gesprekken gaan over onze vakanties in Portugal en Alaska van deze zomer, het drama in oost Europa, de prijzen in de supermarkt en waar de Duikschuyt ons dit jaar zal brengen.

Eerste aanleg is Naarden om Chris en Maarten op te halen. Omdat Maarten wat moeilijk loopt kruipen Chris en ik via de tweedeurs Volvo achterin. Maarten mag naast Piet. Maar dat  hij wordt opgehaald in een oude Volvo kan hem niet echt bekoren.

De gesprekken gaan over Chris zijn actie bij de brand in zijn appartement gebouw. Voordeel is dat hij nu wereld beroemd is geworden en dat iedereen hem nu kent  hij dagelijks door iedereen wordt gegroet.

Aan bod komen de overlijdens gevallen van een bekende hier of daar. Evenals de lichamelijke mankementen van meerdere gezamenlijke kennissen. Dat Joke nu twee nieuwe heupen en twee nieuwe knieën  heeft en dus Bulthuis evenaart blijkt mijn misrekening omdat Bulthuis ook een kunstschouder heeft. Baas boven baas.

Vijftig jaar geleden kregen we kaartjes en uitnodigingen voor trouwerijen. Veertig jaar geleden werden overspoeld met geboorte kaartjes en verklaarden we dat al die baby’s de mooiste van de wereld waren. Dan de kaartjes omdat de jongens en meisjes geslaagd waren voor eindexamens en zelf aan huwelijken begonnen. Nu alleen nog zwarte kaartjes en verklaren dat we toch wel erg blij met onszelf zijn.

Het lijkt dat we de afvaart op tijd halen als we de Groenlandse kade of weg oprijden. Opvallend veel grote villa’s verstopt achter een geluidscherm van de A1. Volgens Maarten woont oud geld in het bos en nieuw geld aan het water en wordt wat lacherig gedaan over de inkomsten bron van de bewoners aan deze weg.

Aan een zijweg van de Baambrugse Zuwe worden we verwelkomd door de crew van de Duikschuyt, hostess Meta later bekend als zuster Clivia, deckhand Rein en schipper Peter.  Alle knarren met  honderden uren duik ervaring en ontelbaar kilometers zwembad baantjes zijn al aanwezig.

 Aleer de trossen worden losgegooid vraagt Ton onze aandacht. Het is schrijver dezes ontgaan waarom, maar Meta moet een verpleegsters uniform uit lang vervlogen tijden aan. Grappig, eerst huppelt ze in een korte boek rond en nu steken dezelfde benen vooral sensueel onder een rok uit. Nu als zuster Clivia dus.

Peter heeft iets met tijd en planning van sluizen en wil varen. Rustig begint Clivia uit te pakken, een fles korenwijn en een schaal met waanzinnig lekkere vette haring.

Begin jaren zeventig gold het duiken in deze plas als gevaarlijk vanwege de overhangende veenklompen. Als fotograaf was het ideaal als je jezelf een beetje onder zo’n overhangende veenmassa terugtrok en zoals bij een grot in de middellandse zee foto’s schuin naar boven plaatjes maakte. Nu lijkt het gevaarloos als je de hoeveelheid duikers langs de kant te water ziet gaan. Er is zelfs een duikschool.

Het vijfde wachten na vanochtend begint volgens mij  in Abcoude. Bij de brug moet je op een rode knop drukken om de attentie van de brugwachter op te roepen. We wachten netjes een poosje drukken nogmaals en wachten weer een poosje. Op de kade is een groot terras, daar zou je wat kunnen gaan drinken, maar beter niet als de brug open gaat als we er niet voorliggen want dan kun je opnieuw wachten. Maar er is nog een geel bord met aanwijzingen en openingstijden voor het weekend EN een telefoonnummer. Dus bellen, er wordt opgenomen door de gezondheidsdienst of iets dergelijks van de gemeente maar na overleg worden we doorverbonden en vragen naar een brugwachter. Die zou komen. Hoe deze samen werken is een raadsel en na weer lang wachten wordt toch besloten aan te leggen bij het terras. Natuurlijk is het beter te wachten met een biertje dan zonder. Maar Peter heeft  een serieus plan voor deze dag en dat begint uit de hand te lopen door deze wachttijden.

Toch maar weer inschepen en de rode knop indrukken en vijf seconden vasthouden en als een duveltje uit een doosje komt zij, onze brugwachter Voor de komende brugjes volgt zij ons op haar fietsje. In de groep wordt de suggestie gedaan dat ze tijdens de lunch pauze geen brugwerk doet en na een tijdje zijn we er allemaal overtuigd dat dat de waarheid is. Lunch hebben we ook zin in. Ook dit jaar wordt door zuster Clivia samen met assistent broodjes smeerder Erik voor een voortreffelijke lunch gezorgd.

We varen Peter zijn route, de volgorde is me nu niet meer duidelijk maar het Abcoudese meer, de Holendrecht, de Waver worden genoemd. Hier op het water realiseer je dat er onnoemlijk veel mooie plekjes zijn die zelfs met je fiets of wandelend kan bereiken als je je ogen open houdt.

Wachten staat boven dit stukje. Weer een bruggetje en een rode knop die niet werkt. Andere schippers worden gemaand om de rode knop vijf tellen in te drukken. Niks, geen reacties van bovenaf.

Waarschijnlijk denkt zuster Clivia dat het wachten ook gebruikt kan worden om een plasje te doen. Ze klimt met haar veel te lange zusters uniform over een hoge reling omhoog en verdwijnt achter het riet. Als je deze actie toevallig volgt denk je dat moet meer dan een grote plas zijn want ze blijft lang weg. Tot ieders verbazing duikt ze op met een schaapherder die in zijn hut lag te slapen en als bijbaan brugwachter is. In een sprookje zou het toch geweldig romantisch zijn als je als schaapherder ligt te slapen tussen je beestjes en gewekt wordt door zuster Clivia . Zijn excuses is dat zijn pieper niet heeft gereageerd op de rode knop. Als je de hele ochtend geen geluid uit je pieper komt kan je toch bedenken dat er iets niet in orde is want er varen hier best wel wat bootjes die erdoor willen. Ook zo mooi is de polder langs de Angsel of de polder heet de Angsel of beide met die naam. Spectaculair is na het schutten het land dikke twee meter lager ligt dan het water waarop je vaart. Het breken van zo’n veendijk in die polder zou betekenen dat de hele Vinkeveense en Abcoudese plas droog komen te liggen. Ga er maar eens kijken en fantaseer eens hoe dit er tweeduizend jaar geleden eruit zag.

Zoals altijd komen ook aan alle mooie en gezellige dagen een einde. Tot ieders opluchting is Ton ook dit keer attent geweest en heeft een aandenken en een dankwoord voor de crew.

Vier uitgelaten knarren aanvaarden de thuisreis een tweetal wordt achtergelaten in Naarden en wij rijden door naar het noorden. Ergens in het Friese land slaat het noodlot toe. De motor hapert en Piet zet in alle rust de gasschakelaar om naar de benzine toevoer. We rijden een tijdje op dure benzine tot plotsklaps de oude Volvo staakt. De benzine meter staat nog op de helft, maar er komt geen benzine meer. De oplossing is de Wegenwacht bellen. Men komt “zo”.  Heel lang wachten, meer dan alle minuten van deze dag bij elkaar.  En dat “zo” duurt toch echt lang. Uiteindelijk arriveert onze redder in nood en  met een tankje benzine lost de man ons probleem op. De defecte benzine meter mag nog een paar dagen blijven zitten.

Paul Breevaart.

Noot van de auteur: om het verhaal een beetje lopend te maken zijn hier en daar werkelijkheid en fictie aan elkaar aangepast.